De Amerikaanse zanger / songwriter / multi-instrumentalist Randall Bramblett heeft een lange carrière achter de rug en mag bij het grote publiek dan niet zo bekend zijn, Americana liefhebbers en medemuzikanten dragen hem al jaren op handen. Waar Bramblett op vorige albums kon rekenen op een paar grote namen, zoals Mark Knopfler, Derek Trucks en Chuck Leavell, met wie Randall ooit in de band Sea Level zat, koos hij voor zijn vorige albums "Devil Music" (2015) en "Juke Joint at the Edge of the World" (2017), voor de leden van zijn eigen band met wie hij de laatste jaren in clubs op afgelegen plaatsen voor stomende nachten zorgde. Zijn pas verschenen album "The Meantime" was feitelijk zijn tiende langspeler die in april 2010 op de markt kwam. Een plaat die steeds onder de radar is gebleven maar nu met de uitgave "The Meantime - 10th Anniversary Edition" zeker jullie aandacht verdient. Met twee nooit eerder verschenen songs "Vibrating Strings" en "I Will Be For You", ook afkomstig uit dezelfde sessies, en nu het album afsluiten levert Bramblett met zijn Southern rock, jazz en soul getinte songs een prachtplaat af, vol donkere, zwetende en schurende liedjes.

De 70 jarige Randall Bramblett is een artiest die zowel solo en als sessie muzikant al drie decennia bezig is. Hij werkte al samen met o.a. Gregg Allman, Bonnie Raitt, Robbie Robertson, Elvin Bishop, Steve Winwood, Bonnie Bramlett, B.J. Thomas, Widespread Panic en Roger Glover. Bramblett speelt keyboards, saxofoons, gitaar, mandoline en harmonica. Zijn songwriting is beïnvloed door blues, folk en gospel muziek. Bramblett studeerde godsdienst en psychologie aan de Universiteit van North Carolina, om naar een seminarie te kunnen gaan. Maar na het luisteren naar de muziek van James Taylor, Carole King en Bob Dylan, wist hij beter en verhuist hij naar Athens, Georgia. Aanvang jaren ’70 doet hij sessie werk met Gregg Allman en Elvin Bishop en tourt hij met meerdere bands als The Gregg Allman Band, Widespread Panic en Traffic. Met Chuck Leavell vormt Bramblett de fusion rock band Sea Level, een jazz geïnspireerde spin-off van The Allman Brothers Band. In de jaren ’70 neemt hij twee albums op "That Other Mile" (1975) en "Light Of The Night" (1976) en in 1998 "See Through Me". Op zijn vierde studio album "No More Mr. Lucky" (2001) speelt hij Hammond B3 en sax. Ook bespeelt hij op deze instrumenten op "The Meantime", maar schittert vooral als componist en op de akoestische piano, maar nog meer met zijn falsetstem.

Bramblett is geen man van de lange jam, maar schrijft compacte songs met kop en staart, sterk geïnfecteerd door blues en soul, gezongen met een aangenaam lichthese stem. En daarbij verloochent hij vooral zijn roots niet. Zijn teksten onthullen op deze plaat een onrustige geest. De composities mogen dan ook traag zijn, ze zijn niet slaperig. Ze suggereren de schemeringstijd wanneer men nadenkt over wat 's avonds te doen, en wat te doen met het leven, wanneer men het geduld heeft om daadwerkelijk te denken aan "The Grand Scheme of Things", zoals hij zegt in het lied met deze titel. Bramblett komt niet tot gemakkelijke oplossingen of verwerpt de problemen van het leven, slechte herinneringen, of verbroken relaties die mogelijk zijn schuld zijn. In plaats daarvan realiseert hij zich gewoon dat hij spijt heeft en geniet van wat het leven in petto heeft. De muziek vult deze gemoedstoestand aan door de stiltes tussen de noten. Of hij nu zingt over een koppel in "Driving to Montgomery" om het verleden te herbeleven of zich herinnert dat hij in de kerk was in "Sacred Harmony", Bramblett stopt na elke zanglijn, elke noot die op de piano wordt gegooid, om wat stilte in te lassen. Hij begrijpt het belang van het laten ademen van de muziek. Hij maakt dit zelfs duidelijk in de titels van zijn andere songs, zoals "In the Meantime" en "Disconnected", die het belang van een pauze tussen denken en doen onthullen. In de schitterende opener, "Disconnected" geeft de titel het meteen al aan, een periode waarin het minder gaat en men gewoon wacht op positief nieuws, om het verleden te laten wat het is en uit te kijken naar de toekomst.

Dit gevoel van vertraging wordt versterkt door de drums en percussie van Gerry Hansen en de rechtopstaande bas van Chris Enghauser. Ze houden het tempo hoog zonder het tempo te versnellen, een moeilijke kunst om onder de knie te krijgen. Andy Carlson's viool- en altvioolwerk voegt een sierlijke schoonheid toe aan het geheel, en zijn kundigheid wordt versterkt door Cora Kuyvenhoven op cello. Terwijl de piano van Bramblett centraal staat, zorgen de begeleiders voor een mooie achtergrond die de piano in staat stelt de actie te verklaren zonder dat hij luid en opzichtig hoeft te zijn. Het belangrijkste is echter de klank van Bramblett's zang. Hij zingt met een warme stem die de luisteraar uitnodigt om zijn emoties te delen, zonder dat hij melodramatisch hoeft te zijn. Op "The Meantime - 10th Anniversary Edition" hoor je zachte muziek, in de beste zin van het woord. En zoals ook zijn andere albums, met Randall Bramblett “pur sang” ga je steeds voor een verrassend, maar niet alledaags album, en is het gewoon de max dat zijn New West-label deze vergeten parel terug uit de vergetelheid haalt.